زیبای من

«علی بن الحسین»  معروف به علی‌اکبر، اولین نفر از خاندان امام(ع) بود که اجازه گرفت به میدان برود.

 علی اکبر بغایت نیکو‌سیرت و بسیار خوش‌صورت بود و به دلیل شباهت فراوان به پیامبر (ص)، هر‌گاه اصحاب دلشان برای پیامبر(ص) تنگ می‌شد به وی نگاه می‌کردند.

 اما روز عاشورا ...

سیره‌ی امام حسین(ع) آنگونه بود که از روی رحم و شفقت، به کسانی که اذن میدان رفتن می‌گرفتند، در ابتدا اذن نمی‌داد. اما این بار تفاوت داشت؛ به محض آنکه علی اکبر اجازه خواست، امام به وی اذن داد... و این سنت رسول الله(ع) بود؛ ایشان ـ بر خلاف رهبران دیگر که نزدیکان خویش را از معرکه دور می‌دارند ـ در غزوات هر کس که به او (ص) نزدیک‌تر بود را قبل از دیگران به جنگ می‌فرستاد .

 حسین(ع) سپس نگاهی ناامیدانه بر قد و بالای فرزند رشیدش کرد و آنگاه چشم به زیر انداخت و گریست... 

 گمان مدار که گفتم برو ، دل از تو بریدم

 نفس شمرده زدم، همرهت پیاده دویدم

 دلم به پیش تو ، جان در قفات ، دیده به قامت

 خدای داند و دل شاهد است من چه کشیدم

 امام(ع) پس از آنکه علی‌اکبر را روانه میدان ساخت، انگشت به آسمان بلند کرد و محاسن مبارک را به دست دیگر گرفت و اینگونه با خدای خویش راز ونیاز نمود: «ای خدا! شاهد باش که جوانی برای جنگ با این قوم به سوی آنان رفت که شبیه‌ترین مردم در خلقت و اخلاق و گفتار، به رسول‌الله(ص) است که هرگاه مشتاق دیدار رسول (ص) تو می شدیم به صورت وی نگاه می‌کردیم».

 آنگاه این آیه را قرائت کرد: «ان الله اصطفی آدم و نوحا و آل ابراهیم وآل عمران علی العالمین ذریهًْ بعضها من بعض والله سمیع علیم» یعنی «خداوند آدم و نوح و آل ابراهیم و آل عمران را بر جهانیان برتری داد ؛ آنها فرزندان (و دودمانی) بودند که (از نظر پاکی و تقوا و فضیلت) بعضی از بعض دیگر گرفته شده بودند و خداوند، شنوا و دانا است».

 علی‌اکبر(ع) به سوی سپاه دشمن تاخت و رجزخوانان، جنگی سخت کرد و بسیاری از سپاهیان یزید را به خاک انداخت. 

 کم‌کم تشنگی و زخم‌های متعدد، می‌رفت که تاب و توان از کف اکبر برباید که یکی از دشمنان ضربه‌ای بر سر آن حضرت وارد آورد. خون صورت وی را پوشاند و او را از پای درآورد. علی اکبر دست دور گردن اسب حلقه کرد تا بر زمین نیفتد اما اسب در ازدحام دشمن و دشنه، به جای آنکه وی را به سوی خیمه‌گاه باز گرداند به قلب دشمن برد. دژخیمان یزیدی دور اسب را گرفتند و از هر سوی بر پیکرش شمشیر وارد آوردند آنگونه که نوشته اند بدنش ریز ریز (اِرباً اِرباً ) گردید... 

 علی‌اکبر، پدر را صدا کرد که: «یا ابتاه، علیک منی‌ السلام هذا جدی رسول الله ... ـ پدرجان، خداحافظ، این جدم رسول‌الله(ص) است که به بالینم آمده و جامی پر از آب به من می‌نوشاند» ... 

 امام(ع) بسرعت خود را به پیکر اکبر رساند و صورت به صورت وی گذاشت و فرمود: «علی الدنیا بعدک العفا ـ بعد از تو ای پسرم اف بر این دنیا باد» ...

 آنگاه ـ مطابق زیارت مروی از امام صادق(ع) ـ مشتی ازخون وی را به آسمان پرتاب کرد و شگفت آنکه قطره‌ای از آن به زمین برنگشت ... 

 حضرت زینب(س) که این صحنه را دید شتابان از خیمه‌ها بیرون آمد در حالیکه فریاد می‌زد: «یا اُخَیّاه و یابن اُخیاه ـ وای برادرکم وای فرزند برادرم» و خود را بر پیکر علی اکبر افکند.

 امام(ع) وی را گرفت و به خیمه‌ها بازگرداند و به جوانان فرمود: «برادر خویش را بردارید و به خیمه‌ها برسانید» ... 

 آری! امام(ع) تمامی شهدا را خود به خیمه‌ها می‌آورد؛ به جز آن دو کشته که با شهادتشان کمر او شکست؛ پسرش علی‌اکبر(ع)؛ و برادرش ابوالفضل العباس(ع) ...